Obudowa berlińska (palościanka) stanowi obudowę głębokich wykopów i ma za zadanie przeniesienie obciążenia w postaci parcia gruntu. Ścianka berlińska, składa się z pali /najczęściej stalowych dwuteowników/ o określonym rozstawie i wypełniającej wolne przestrzenie między palami opinki, najczęściej z bali drewnianych. Opinkę zakłada się za półki pali sukcesywnie w miarę głębienia wykopu, który wykonuje się etapami o miąższości dostosowanej do rodzaju i stanu gruntu.

Obudowa berlińska jest wykonywana w celu zabezpieczenia głębokich wykopów. Jest powszechnie stosowana jako obudowa tymczasowa, choć przy odpowiedniej ochronie antykorozyjnej pali i zastosowaniu opinki betonowej lub stalowej można ją wykonać jako trwałą konstrukcję oporową.

W ostatnich latach coraz częściej wykonuje się obudowy berlińskie „na styk” z nowo projektowaną konstrukcją. Jest to związane z koniecznością wykorzystania do maksimum powierzchni pod garaże podziemne na niewielkich działkach. Obudowa berlińska stanowi wtedy tracony szalunek zewnętrzny ściany podziemia, na który wykładana jest izolacja pionowa. W niektórych przypadkach niemożliwe jest zaprojektowanie rozparcia lub kotwienia nad stropem, po wylaniu którego można podparcie usunąć. Stosuje się wtedy zakotwienie bezoczepowe. W takim przypadku ciągły oczep uniemożliwia wykonanie ściany zewnętrznej, natomiast głowice kotwi rozstawione co 2-3m można zabetonować w konstrukcji lub pozostawić „okienka” pozwalające na ich odcięcie po wykonaniu podziemia.

Obudowa berlińska jest sprawdzonym sposobem zabezpieczenia głębokich wykopów i z tego powodu znajduje coraz szersze zastosowanie. Decydując się na zastosowanie obudowy berlińskiej należy uwzględniać ograniczenia wynikające z uwarunkowań technologicznych. Może być w wielu przypadkach alternatywą dla ścianek szczelnych i szczelinowych przynoszącą wymierne korzyści ekonomiczne.